Toen het uit mijn mond kwam, weliswaar schor en heel zachtjes, zag mijn meisjesdroom het licht. Ik zag mezelf als klein meisje in het huis van mijn oma. Oma pakte een blanco boek met rode kaft uit het buikkastje dat in de huiskamer stond. Ze gaf het aan mij. Als ik eraan denk, voel ik de vlinders in mijn buik die ik toen ook voelde. Het gevoel van op je plek zijn. Het gevoel van thuis. Dat kleine meisje wist het zeker. Zij ging een boek schrijven.
Toch duurde het nog even voordat ik mezelf toestond om te beginnen met schrijven. Want ja, daar vond ik van alles van. En het paste ook niet in het beeld van de flitsende carrièremoeder dat ik voor mezelf had bedacht. Bij het schrijven van een boek, zag ik mezelf als een uitgebluste huismoeder in haar badjas achter haar laptop zitten met het haar steil op haar hoofd. Toch had ik tijd gepland om te schrijven en ik was ook begonnen. Maar ik zette nooit helemaal door. Het kwam altijd onderaan mijn to do lijst. Ik begon te twijfelen. Als ik dan zo graag wilde schrijven, waarom kwam het er dan niet van? Misschien omdat ik het aan wilde pakken als een van mijn projecten. Ik deed wat ik altijd al deed en het werkte niet. Het was tijd voor verandering.
Ik was gewend om altijd plannen te maken en die uit te voeren. Controle te houden. Alles van tevoren te bedenken. Niets aan het toeval over te laten. Zo werkte het altijd voor me en heb ik bereikt wat ik wilde bereiken. Tot het niet meer werkte. Toen ik dat inzag, ging ik het anders doen. Ik stopte met het maken van plannen. Ik deed een tijdje niets. Alleen het hoognodige: tanden poetsen, haren kammen, één marketingproject.
Schrijven
In het begin maakte het mij onrustig en ik vroeg me herhaaldelijk af waar ik mee bezig was. Na een tijdje werd ik rustiger. Er waren minder gedachten. Minder moeten. En als het moeten wegvalt, blijft het willen over. Het enige wat overbleef, was het vertellen van mijn verhaal in de vorm van een boek. In januari 2016 ben ik begonnen met schrijven. Zonder plan en zonder deadline. Geheel tegen mijn gewoonte in. Wonderbaarlijk ging het schrijven als vanzelf. De woorden kwamen er zo uit en gaandeweg ontvouwde het verhaal zich. Ik had het zelf nooit zo kunnen bedenken. Inmiddels ben ik bezig met de laatste correcties en is mijn manuscript bijna gereed om naar een uitgever te sturen.
Als jij het idee hebt dat er ergens een droom in je sluimert. Een droom die het daglicht wil zien. Doe dan eens wat minder je best om deze te ontdekken. Laat de droom zijn eigen weg volgen. Het enige wat je hoeft te doen is: niks doen. Luisteren naar jezelf in plaats van naar anderen. Naar buiten gaan in plaats van binnen achter de computer naar informatie zoeken. En het allerbelangrijkste: vertrouwen. Vertrouwen op jezelf. Vertrouwen op het leven.
Wat jij zoekt, zoekt jou ook – Rumi
Gwyneth Leermakers (37) werkt momenteel aan de afronding van haar eerste roman. Ze schrijft teksten in opdracht van bedrijven of ze werkt aan marketingprojecten. Maar het liefste geniet ze met haar man en twee kleine kinderen van het buitenleven. Of van een mooie stad. Want bovenal houdt ze van het leven zoals het op haar pad komt.