De zon schijnt op de glazen tafel. Het felle licht weerkaatst in het gezicht van Emma. Ze slaat haar handen voor haar ogen en ze voelt de warmte van de zon op haar huid branden. Het is nu al de tweede week dat ze kan genieten van het heerlijke weer. Thuiswerken is zo gek nog niet. Ze gaat languit op de stretcher liggen en ze luistert naar de geluiden om haar heen. De vogels fluiten alsof hun leven er van afhangt, kinderen praten en lachen. In de tuin naast haar hoort ze geschreeuw.
‘Je moet je er verdomme niet mee bemoeien, Joke!’
Ze herkent de stem van haar buurman Fred. Ze noemt hem ook wel de GVR. Met zijn grote, logge lijf loopt hij elke dag met zijn Chihuahua een rondje om de vijver. Sokken in zijn slippers en een korte broek, zelfs in de winter. En vlak voordat hij naar binnen gaat, moet Emma altijd de deur uit. Ze heeft wel eens geprobeerd om vijf minuten eerder of later te vertrekken om hem te ontwijken, maar ze blijft hem maar tegenkomen. Hij kijkt haar dan net even iets te lang aan, voordat hij glimlacht en ‘goedemorgen’ terug mompelt.
Hoe deze man haar buurvrouw Joke heeft weten te versieren, is Emma een raadsel. In tegenstelling tot Fred is Joke klein en fijn. Met haar korte blonde haar en felle rode lippenstift is ze een mooie verschijning. Zachtaardig. Maar vandaag niet.
‘Rot toch op, man! Het is altijd wat met jou!’
De deur slaat dicht. Ze hoort gerommel aan de tuindeur en dan het luide geronk van de scooter.
‘En blijf dit keer maar eens wat langer weg, hufter!’
De tafels en stoelen worden aan de kant gesmeten en Emma hoort hoe ze een sigaret aansteekt. Emma gaat rechtop zitten en probeert door de schutting een glimp op te vangen van haar buurvrouw. Joke zit voorover gebogen en veegt af en toe met haar hand een traan van haar gezicht. Ze speelt met haar sigaret.
Dan kijkt ze ineens omhoog, recht in het gezicht van Emma. Joke blijft staren en Emma weet zich even geen raad.
‘Gaat alles goed?’ stamelt ze.
Onhandig staat Emma op en ze loopt naar het einde van de tuin, waar ze door de afgebroken takken van de sierappelboom beter zicht heeft op de tuin van de buren. Joke zit nog steeds op de tuinstoel. Ze blaast een grote wolk rook uit en tipt de as van haar sigaret.
‘Ach, je weet hoe hij is. Het gaat wel weer over.’
‘Ja, dat denk ik ook,’ antwoordt Emma, al heeft ze geen idee hoe Fred is. Verder dan de beleefdheidsgroet en het wekelijkse geschreeuw weet ze eigenlijk heel weinig van haar buren.
‘Trek in een bakkie?’ Joke staat op en wenkt Emma.
Emma aarzelt even, maar ze wil haar buurvrouw nu ook niet laten zitten.
‘Ja, dat is goed.’
Even later kijkt ze naar de chaos in de woonkamer. Er liggen overal kledingstukken, flesjes bier, dozen met half opgegeten pizza’s, bakjes etensresten en gescheurde, blauwe enveloppen. De geur van natte hond in combinatie met alle penetrante etensluchten, doen haar maag bijna omkeren. Ze heeft geen idee wat ze moet zeggen en waar ze moet gaan zitten. Ze veegt met haar slipper een boterhamkorst aan het hoogpolige vloerkleed. Joke geeft haar een klein kopje koffie en laat zich op de bank vallen.
‘Je mag wel gaan zitten, hoor,’ zegt ze, terwijl ze nog een sigaret opsteekt.
Heel voorzichtig neemt Emma plaats op de punt van de bank en ze probeert een manier te bedenken om hier zo snel mogelijk weg te kunnen. Ze wuift de sigarettenrook zo onopvallend mogelijk uit haar gezicht en ze neemt een slokje uit het kopje koffie.
‘Hij is niet altijd zo, hoor.’
‘Nee, dat weet ik wel.’ Emma laat een kleine glimlach zien.
‘Eens in de zoveel tijd heeft hij een bui en dan gaat ‘ie helemaal los. Dan kan niemand iets goed doen.’ Ze inhaleert diep en terwijl ze de rook uit ademt vervolgt ze haar verhaal.
‘Je weet ook wel dat hij druk is, toch? Altijd bezig met al die bestellingen en het worden er steeds meer.’ Joke wijst naar de stapel dozen in de hoek van de kamer.
‘Het waren twee maanden geleden nog kleine bestellingen. Wil je even 1 kilo daar brengen, weet je wel.’
Een onprettig gevoel bekruipt Emma, maar ze knikt en Joke praat door.
‘Maar ja, als ze je eenmaal hebben gevonden, dan kun je niet meer terug. Dan moet je wel meedoen.’ Joke staat op en drukt haar sigaret uit in de stenen asbak op de grond. Ze komt dichterbij Emma zitten.
‘Maar jij had dat wel in de gaten, toch. Dat er iets speelde?’
Emma verslikt zich bijna in haar koffie.
‘Nee, ik… nee, geen idee.’
Joke schuift nog iets dichterbij en wijst strak met haar vinger in Emma haar gezicht.
‘Niet liegen juffie. Daar houden wij niet van. Ik zie je echt wel gluren, elke ochtend.
Emma schuift heen en weer en staat dan op van de bank. Ze wil hier weg. Ze draait zich om, maar ze knalt tegen het grote lijf van Fred.
‘Haha, jammer joh.’
Hij geeft haar een harde duw naar achteren en Emma valt op de vieze grond. Ze probeert naar achteren te kruipen, maar Joke grijpt haar bij haar voeten en sleurt haar terug over de vloer.
‘Nee, hier blijven! Jij gaat voorlopig nergens heen.’
Emma wil gillen, maar er komt geen geluid uit haar keel. Ze probeert zich aan het kleed vast te houden, maar Fred is te sterk. Hij trekt haar omhoog van de grond en zet haar op een stoel. Haar beide armen worden naar achteren getrokken en ze voelt hoe Joke haar handen vastsnoert met touw. Een groot stuk tape wordt op haar mond geplakt. Emma ademt snel.
Fred pakt een stoel en gaat tegenover haar zitten. Zijn gezicht komt heel dicht bij dat van haar.
‘Laat ik heel duidelijk zijn. Wij houden niet van bemoeials.‘
Hij schopt tegen de stoel. Met grote ogen kijkt Emma hem aan. Haar buik beweegt snel op en neer. Ze probeert haar ademhaling onder controle te houden, maar Fred maakt het haar moeilijk.
‘Maar nu je hier toch bent, kunnen we het maar beter goed afsluiten, vind je niet? Dat is voor iedereen beter.’
Hij grijnst breed en zijn vieze gele tanden zijn zichtbaar. Hij geeft een kort knikje naar Joke, maar voordat Emma haar hoofd kan omdraaien, maakt de harde knal een einde aan deze nachtmerrie.